విదేశీయులకి ఆతిథ్యం

జూన్ 2009

"ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్" అన్న పేరు వినే ఉంటారు. ఇది అమెరికా ప్రభుత్వం అందజేసే ఒక వేతన సౌకర్యం. ఇది రకరకాల రూపాలలో ఉంటుంది. నేను మొట్టమొదట "ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్" అనే మాట 1957 లో విన్నాను; మా అన్నయ్యకి అమెరికాలో చదువుకుండుకి సీటు వచ్చినప్పుడు పడవ టికెట్టు కొనుక్కుందుకి ఈ "ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్" ఉపయోగపడింది. నేను సెప్టెంబరు 2009 లో ఇండియా వచ్చి నాలుగు నెలల పాటు వరంగల్‌లో ఉన్న వాగ్దేవి కళాశాలలో పాఠం చెప్పటానికి "ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్" ఉపయోగపడబోతోంది. ఇంకా ఏయే రకరకాల ప్రయోజనాలకి ఇది ఉపయోగపడుతుందో చెబుతూ కూర్చుంటే ఇదొక పెద్ద గ్రంధం అవుతుంది.

ఈ ఏడు "ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్" తో ఇండియా వెళ్ళబోయేవారికి వాషింగ్‌టన్‌లో ఒక "ఓరియంటేషన్" సమావేశం ఏర్పాటు చేసేరు. మూడు రోజులపాటు జరిగింది. ఈ సమావేశంలో ప్రతిరోజూ ఒక పూట ఒక "పేనల్" చర్చ ఏర్పాటు చేసేరు. గత సంవత్సరం ఇండియా వెళ్ళి వచ్చిన వారు వారి అనుభవాలు చెప్పి, వెళ్ళబోయేవారికి సలహాలు ఇవ్వటం ఈ చర్చ ముఖ్య ఉద్దేశం. ఈ చర్చలో పాల్గొన్న వాళ్ళంతా ఇండియాలో చదువుకుందుకి వెళ్ళిన విద్యార్ధులు, ఇండియాలో పాఠాలు చెప్పటానికి వెళ్ళిన ఉపాధ్యాయులు. అంటే, వీరంతా మనబోటి వాళ్ళే.

వాళ్ళ అనుభవాలు వినటానికి నేను కూడ హాజరయాను. ఎవరి అనుభవాలు వారివి. కాని అందరి అనుభవాలలోను సూత్రప్రాయంగా నాకు కనబడిన ఒక అంశాన్ని ఇక్కడ పొందుపరుస్తాను. నేను అమెరికా వచ్చిన కొత్తలో ఇదే రకం అనుభవం పొందేను. కనుక స్పందిస్తున్నాను.

ఎవ్వరైనా కొత్త దేశం వెళ్ళినప్పుడు రెండు ప్రక్రియలకి లోనవుతారు: ఒకటి, మాతృదేశం గురించి, మాతృదేశంలో వదలి వచ్చిన ఆప్తుల గురించి ఒక రకమైన బెంగ. దీనిని ఇంగ్లీషులో "హోం సిక్‌నెస్" అంటారు. రెండు, కొత్త దేశంలో ఉన్నవారి ఆచార వ్యవహారాలు, కట్టుబొట్లు, పండగలు, ఉత్సవాలు, మొదలైనవాటి గురించి తెలుసుకోవాలనే కుతూహలం. ఈ రెండు పిట్టలని ఒకే రాయితో కొట్టొచ్చు. రెండు చేతులు కలిస్తే కాని చప్పుడు ఎలాకాదో అదే విధంగా అతిథులు, అభ్యాగతులు పూనుకుంటే కాని ఈ సమస్య పరిష్కారంకాదు.

ఫుల్‌బ్రైట్ ఫెలోషిప్ తో ఇండియా వచ్చిన అమెరికన్ల సమస్యా ఇదే. వారు పదే పదే అనేది ఏమిటంటే "మమ్మల్ని మా సహాధ్యాయులు వారి ఇళ్ళకి ఒక్క సారైనా ఆహ్వానించలేదు" అని. ఈ సమస్య "ఆటోమేటిక్" గా పరిష్కారం కాదు. నేను అమెరికా వచ్చిన కొత్తలో మా యూనివర్శిటీ అధికారులు స్వయంగా పూనుకుని నాకు రెండు సంసారాలకి పరిచయం చేసేరు. ఏ పండగ వచ్చినా వారు నన్ను వారింటికి పిలచేవారు. ఇదే విధంగా మన దేశం వచ్చిన అతిథుల (పర్యాటకుల సంగతి కాదు, నేను చెప్పేది) కష్టసుఖాలని అర్ధం చేసుకుని, వారికి ఇతోధికంగా సహచర్యం కల్పిస్తే వారికి మనదేశం మీద మంచి అభిప్రాయం కలుగుతుంది.

మనం ఒక విషయం మరచిపోకూడదు. భారతీయులు అమెరికా వచ్చినప్పుడు వారెదుర్కొనే పరిస్థితి, అమెరికావారు భారతదేశం వచ్చినప్పుడు వారు ఎదుర్కొనే పరిస్థితి దర్పణ బింబాలు కావు. భారత దేశంలో భౌతిక సౌకర్యాలు తక్కువ. పరిశుభ్రత తక్కువ. ఆరోగ్యాన్ని భంగపరచే కారణాలు అనేకం. అమెరికాలో ఇవేమీ సమస్యలు కావు. మన సమస్య "ఇంటి బెంగ". కాని భారత దేశం వచ్చే ఇతరులకి పెక్కు సమస్యలు. కనీసం మనకి చేతనయిన ఆతిథ్యం అయినా అందజేయ్యటం మన కనీస ధర్మం.

కనుక ఇండియాలో చదువుకుందికి విదేశీయులు వచ్చినా, ఇండియాలో పాఠాలు చెప్పటానికి, పరిశోధనలు చెయ్యటానికి విదేశీయులు వచ్చినా వారి ఉనికి పూర్తిగా విస్మరించి ఊరుకోకుండా మీకు తోచిన విధంగా సహాయ సహకారాలు అందించండి. నిజమే ఎవరి పనులు వారికి ఉంటాయి. పిల్లల చదువులు, పెళ్ళిళ్ళు, యాత్రలు, వగైరాలు. అన్ని బాధ్యతలతో ఇది మరొక బాధ్యత అనుకొండి. మీరు పనిచేసే చోట విదేశీయులు కొన్నాళ్ళపాటు ఉండటానికి వస్తే అవకాశంకల్పించుకుని ఒకసారి మీ ఇంటికి - కనీసం కాఫీకి - పిలవండి. లేక పోతే మీతో దేవాలయానికి తీసుకు వెళ్ళండి.

MP ల జీతాలు, మంత్రులకి అవకాశాలు!!

రాజకీయనాయకులని (MLA లు, MP లు, మంత్రులు, వగైరా) ఎవ్వరినైనా అడగండి, "ఎందుకీ పదవులకోసం పాకులాట?" అని.

"ప్రజాసేవ కోసం!" అని తడుముకోకుండా చెబుతారు, సమాధానం.

ఒక MP ఆ పదవి కోసం ఎందుకు అలా తాపత్రయ పడతాడో నిజం నేను చెబుతాను, వినండి. ముందస్తుగా MP అవటానికి ఏ చదువూ అక్కర లేదు, రేంకులు రానక్కర లేదు, నిరక్షరకుక్షి (అంటే, పొట్ట చించితే అక్షరం ముక్క లేని వాడు) కూడా MP అవొచ్చు.

ఇహ, MP అయిన తరువాత, ఆ వ్యక్తికి ముట్టే జీతం, అమాంబాపతులు:

నెలవారీ జీతం, కేవలం రూ. 12,000/= మాత్రమే.
నెలవారీ ఖర్చులు: రూ. 10,000/=
నెలవారీ ఆఫీసు ఖర్చులు: రూ. 14,000/=
ప్రయాణపు ఖర్చులు: కి. మీ. ఒక్కంటికి, కేవలం రూ.8/. ఈ లెక్కని ఒక్క సారి హైదరాబాదు నుండి ఢిల్లీ వెళ్ళి తిరిగి రావటానికి: 6,000 కి. మీ. x 8 = రూ. 48,000/=
రోజువారీ కరువు భత్యం (పార్లమెంటు పనిచేస్తూన్న రోజులలో): రూ. 500/=
ట్రెయిన్ లో మొదటి తరగతి ఎ. సి. లో: ఉచితం (ఎన్ని సార్లు కావలిస్తే అన్ని సార్లు, ఇండియాలో ఎక్కడి నుండి ఎక్కడికయినా సరే)
విమానంలో బిజినెస్ క్లాసులో ఏడాదికి 40 సార్లు (భార్యతో సహా లేదా సెక్రట్రీ): ఉచితం
ఢిల్లీ లో MP హాస్టల్ లో అద్దె: ఉచితం
ఉన్న ఊళ్ళో విద్యుత్తుకి అయే ఖర్చులు: ఉచితం (50,000 యూనిట్ల వరకు)
టెలిఫోను: 1,70,000 కాల్స్ ఉచితం (లోకల్)
వెరసి -
ఏడాదికి ఒక MP "ఏనుగు"ని భరించటానికి పౌరులకి అయే కనీసపు ఖర్చు: రూ. 32,00,000/=

నాకు తెలిసినంత వరకు, Ph.D. చేసి, యూనివర్సిటీలో పని చేసే ఆచార్యుడికి ఏటికి రూ. 3,00,000/=
కంపెనీ లో పని చేసే CEO కి ఏటికి రూ. 60,00,000 ఉండొచ్చేమో? (తెలియదు)

కాని ఈ రెండు ఉద్యోగాలకి జీవితంలో ఎన్నేళ్ళో కష్టపడి చదువుకోవాలి. ఏ చదువూ అక్కర లేకుండా ఏడాదికి 32 లక్షలు వచ్చే ఉద్యోగం బాగులేదూ?

ఇదే MP మంత్రి అయితే ఆ వ్యక్తి ఆర్జనకి ఆకాశమే అవధి. ఎలా అంటారా?

నిన్న కాక మొన్న వాషింగ్టన్ విమానాశ్రయంలో ఒక వైద్యుణ్ణి కలుసుకున్నాను. చెన్నైలో మెదడు మీద శస్త్ర చికిత్స చెయ్యగలిగే సదుపాయాలతో ఒక ఆసుపత్రి కడుతున్నాడు, ట. "మా హైదరాబాదులో కూడ ఒక "బ్రేంచి" పెట్టకూడదా?" అని అమాయకంగా అడిగేను.

"పెడదామనే అనుకున్నాం. స్థలం కొనుక్కుందుకి ప్రభుత్వం 30 కోట్లు సహాయం చేస్తే మా ఖర్చులతో మేము ఆసుపత్రి కడతాము" అని మీ మంత్రి గారిని (పేరు ఇక్కడ రాసే ధైర్యం లేదు!) అడిగేము."

"ముప్ఫై అయిదు కోట్లు మంజూరు చేస్తాము, కాని అందులో అయిదు కోట్లు రసీదు లేకుండా మంత్రి గారికి ముట్టచెప్పాలి" అని షరతు పెట్టేరు ట."

కనుక MP లు అందరూ, బహుపరాక్. MPలు గా మీరు గణించేవి చిల్లర డబ్బులు. సాదరు కి కూడ సరిపోవు. మళుపు తిరిగితే అంతా బంగారమే. మంత్రి అయిపొండి.